خانواده موضوعی جذاب برای همه اقشار/ مخاطب کنشگر مجبور نیست هر اثری را تماشا کند
تاریخ انتشار: ۱۶ اردیبهشت ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۳۶۶۹۲۲۳
رضا توکلی، بازیگر سینما و تلویزیون در گفت‌و‌گو با خبرنگار ایکنا با بیان اینکه سریالی مناسبتی ماه رمضان بهترین فرصت برای جذب تماشاگر است، اظهار کرد: مجموعه‌های نمایشی که در ماه رمضان روی آنتن شبکه‌های سیما می‌رود، عموماً بیشترین مخاطب را دارد، حتی می‌توان گفت ظرفیت تماشاگران سریالهای نوروزی هم به اندازه سریالهای ماه مبارک نیست.
بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
وی افزود: این ظرفیت این اجازه را می‌دهد تا سریالهای ماه رمضان با تماشاگر بسیار زیادی روبهرو شوند، اما باید توجه داشت، الزاماً اینگونه نیست این برنامه‌ها با تماشاگر خوبی مواجه شوند، زیرا اکنون گستره انتخاب مخاطبان بسیار گسترده است و مخاطب مختار است تا با عوض کردن کانال به دنبال برنامه مورد علاقه‌اش باشد.
این بازیگر در پاسخ به این سؤال که برنامه‌های مطلوب باید چه ویژگی‌هایی داشته باشند تا مخاطب را جذب کنند گفت: تجربه نشان داده سریال‌هایی که محور آن خانواده است، قادرند با تماشاگر بیشتر ارتباط برقرار کنند، به‌شرطی‌که قصه بتواند از نظر کیفیت و درام‌پردازی با مخاطب ارتباط برقرار کند. در این قبیل آثار باید از مستقیم‌گویی پرهیز شود، زیرا این آسیب می‌تواند یک اثر را به قهقرا بکشاند.
بازیگر سریال «سفر سبز» درباره تجربیات حضور خود در آثار مناسبتی گفت: من در آثار مناسبتی بسیار حضور داشته‌ام که آخرین آن سریال «برادر» بود. این کار در زمان خود با استقبال خوب تماشاگر مواجه شد، چون خانواده‌ای که در آن ترسیم می‌شد از جنسی بود که عموم مردم آن را درک می‌کنند، اما در برخی سریال‌ها متأسفانه سراغ قشری می‌رویم که بخش اندکی از مردم را در بر می‌گیرد، به همین جهت طبیعی است که تماشاگر نتواند با آن آثار ارتباط برقرار کند.
توکلی با بیان اینکه سریالهای طنز هم قادرند انتخاب خوبی برای پخش در ماه رمضان باشند، گفت: سال‌های پیش عموماً یک کار طنز در ایام ماه مبارک از تلویزیون پخش می‌شد، اما مدتی است دیگر این آثار روانه آنتن نمی‌شود و البته تماشاگر نیاز دارد حداقل یک سریال طنز در این ایام تماشا کند تا از این طریق بتوان شادی و نشاط را به خانه مردم آورد. مثلاً زمانی که سریالهای رضا عطاران در ماه رمضان پخش می‌شد شاهد اتفاقات خوبی در میان مخاطبان بودیم و حتی برخی دیالوگ‌های فیلم در بین تماشاگران رواج پیدا می‌کرد.
وی در پاسخ به سؤالی دیگر که آثار مناسبتی باید از چه موضوعاتی بپزهیزند، گفت: در مجموعه‌های نمایشی باید سبکی از زندگی ترسیم شود که مردم با آن مأنوس هستند وگرنه با به تصویر کشیدن تجملات و زندگی‌های بسیار مرفه مخاطب عام کمتر با اثر ارتباط برقرار می‌کند، البته منظور صرفاً پرورش روحیه فقرگرایی نیست زیرا در توصیه‌های دینی هم به تلاش برای زندگی بهتر توصیه شده است، ولی این مسئله نباید به‌گونه‌ای باشد که آلام مردم را نادیده بگیریم.
این بازیگر در ادامه تأکید کرد: اینکه تصور کنیم در ماه رمضان حتماً باید 4 یا 5 سریال روانه آنتن شود، تصور اشتباهی است که این روزها به شدت با آن درگیریم. اگر بتوانیم در طول ماه مبارک رمضان حداقل دو اثر موفق پخش کنیم بهتر از آن است که چندین سریال ضعیف روانه آنتن کنیم. در ضمن مردم عموماً سعی می‌کنند برای سحر بیدار شوند و بنابراین عمده سریال‌هایی که از ساعت 10.30 به بعد پخش می‌شود مخاطب چندانی ندارند.
توکلی ادامه داد: پرداختن به مشکلات اجتماعی یکی از رسالت‌های سریالهای ماه رمضان است و مخاطبان باید مشکلات و دغدغه‌های خود را در برنامه‌های نمایشی ببینند. این اتفاق حتماً نباید در قالب یک اثر جدی رخ دهد، بلکه به زبان طنز هم می‌توان به این قبیل موضوعات اشاره کرد. این رویکرد به هیچ وجه نقش سیاه‌نمایی ندارد، چون برخی مواقع می‌شنویم که مخاطب روزه‌دار نباید با دیدن برخی مسائل آزرده شود. این نکته صحیح است اما می‌توان آثاری را تولید کرد که در آن سیاه‌نمایی نشود و مسائل مردم نیز به ظرافت در آن مطرح شود.
وی افزود: به نظرم برای خلق یک اثر خوب اولین گام مهم پرداختن به یک فیلم‌نامه مناسب است و در ادامه به کارگردانی ختم می‌شود، چون سناریوی خوب مطمئناً از تحریف و کلیشه‌نگاری هم دور خواهد ماند. در این میان آثار مناسبتی ماه رمضان باید با مشاوره کارشناسان خبره نگاشته شود، اما در بحث کارگردانی جدا از تخصص که شرط اصلی است کارگردان باید موضوعش اثرش را به طور کامل باور داشته باشد.
وی در پایان گفت: چند سال پیش من در یک سریال ماورایی به نام «او یک فرشته بود» ایفای نقش کردم. آن مجموعه با استقبال فراوانی روبرو شد و در ادامه نیز کارهای مشابه آن روی آنتن رفت، اما چند سالی است که دیگر چنین آثاری ساخته نمی‌شود. زیرا پس از موفقیت یک اثر آنقدر آثار مشابه تولید می‌کنیم که اصل موضوع را زیر سؤال می‌بریم و البته این روزها با توجه به رونق امکانات سینمایی جای این قبیل آثار در برنامه‌سازی‌های تلویزیون خالی است. گفت‌و‌گو از داوود کنشلو انتهای پیام
منبع: ایکنا
کلیدواژه: خبرگزاری قرآن قرآن ایکنا هنر فرهنگی عکس توکلی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت iqna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایکنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۳۶۶۹۲۲۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
«مدرسه در دست بچه‌ها» اثری خودانگیخته است
به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از روابط‌عمومی موزه سینما، پس از نمایش مستند «در دست بچه‌ها» کارگردان این اثر درباره چگونگی شکل‌گیری ایده «مدرسه در دست بچه‌ها» گفت: جرقه اولیه ساخت این اثر زمانی اتفاق افتاد که فرزندم در کلاس دوم راهنمایی تحصیل می‌کرد و برایم اتفاقی را توضیح داد. من به مدرسه رفتم و از نزدیک شاهد ماجرایی منحصر به فرد و جالب بودم. زمانی که با مدیر مدرسه صحبت کردم، او به صورت ضمنی با تولید این فیلم موافقت کرد اما موافقت اصلی منوط به زمانی بود که وزارت آموزش و پرورش موافقت خود را اعلام کند.
این مستند در ارایه پیام خود موفق است
زند ادامه داد: تلاش کردم مدیران ارشد آموزش و پرورش را مجاب کنم تا مجوز ساخت «مدرسه در دست بچه‌ها» را صادر کنند. این اثر برای موسسه رشد در آموزش و پرورش ساخته شد که پیش از آن هم متولی برگزاری جشنواره آموزشی رشد بودند. در ابتدا مسؤولین وزارت آموزش و پرورش نگرانی‌هایی در خصوص تبعات ساخت این اثر داشتند و نمی‌دانستند که آیا قرار است فیلم دارای پیام مثبت و یا منفی داشته باشد. یکی از مدیران ارشد این وزارتخانه در نهایت با این طرح موافقت کرد و تولید فیلم به عنوان اثری آموزشی آغاز شد. به نظر می‌رسد فیلم در ارایه پیام خود موفق بود، چراکه بعدها در مدارس مختلف و برای کادر آموزشی به نمایش درآمد. البته موضوع این فیلم هیچ‌گاه به یک جریان دایمی در مدارس تبدیل نشد و مسکوت باقی ماند. البته طرح دیگری تحت عنوان شهردار مدرسه به اجرا رسید.
این کارگردان درباره چگونگی هماهنگی و همراهی بچه‌ها برای تولید این اثر گفت: خوشبختانه بچه‌ها با تصویر آشنا بودند. من به مدت یک سال به مدرسه رفت‌وآمد داشتم و در این مدت آنها تا حدودی با فرآیند ساخت فیلم آشنا شده بودند. زمانی که ساخت فیلم آغاز شد تعدادی از آنها خود دفتر فیلمسازی را اداره می‌کردند. اما نمی‌شد از فیلم‌های برداشته شده توسط آنها استفاده کرد چراکه کیفیت یکدستی حاصل نمی‌شد.
وی در خصوص نوع ادبیات بچه‌ها در این فیلم مستند گفت: من دخل و تصرفی در فیلم انجام ندادم چراکه این مستند یک اثر خودانگیخته است. این مدرسه در جردن واقع شده بود و نمونه مردمی به حساب می‌آمد. عموم بچه‌ها دارای خانواده‌های تحصیل کرده بودند و به همین دلیل چگونگی گویش بچه‌ها در فیلم موضوعی عادی تلقی می‌شود. در فیلم انتخاب‌ها بر این اساس صورت می‌گرفت که افراد نزد مدیران مدرسه دارای محبوبیت باشند. به عقیده من در این اثر کارگردانی وجود ندارد و هر یک از عوامل به صورت خودانگیخته به انجام مسئولیت خود مشغول بودند و من تنها آنها را هدایت می‌کردم. ما برای ساخت این فیلم حدود ۱۶ ساعت فیلمبرداری انجام دادیم که در نهایت به نسخه‌ای یک ساعته رسیدیم. همچنین محسن عبدالوهاب به عنوان تدوین‌گر فردی هوشمند و باریک بین است و مجموعه این عوامل باعث شد تا در انتها فضایی مفرح شکل بگیرد و در نتیجه بیننده از تماشای فیلم راضی است و برداشت‌های خاص خود را از آن خواهد داشت.
زند در ادامه افزود: من چهار فیلم درباره کودک و نوجوان ساخته‌ام و حتما دغدغه ساخت اثر برای این گروه سنی در من وجود دارد. فیلمی در بهزیستی ساخته‌ام که کودکان فراری را نگه‌داری می‌کردند که آن را پس از این اثر ساختم. همچنین فیلمی درباره کودکان کار و یک کودک افغان ساختم. هر گاه فرصتی وجود داشته فیلمی درباره بچه‌ها کارگردانی کرده‌ام.
وی یادآور شد: در این اثر از ۲ گروه فیلمبرداری استفاده شد که هر یک از آنها از چهره‌های شناخته شده در سینمای مستند بودند.
«مدرسه در دست بچه‌ها» اثری دارای زیرمتن‌های متفاوت
در ادامه ساقی سلیمانی منتقد سینما در خصوص نکات برجسته این فیلم مستند گفت: من تاکنون چندین بار به تماشای این اثر نشسته‌ام و با هربار دیدن مجدد آن بدون اغراق با ویژگی‌های تازه ای روبهرو می‌شوم. این فیلم از جمله مستندهایی است که در طول زمان مشمول زیرمتن‌های متفاوتی می‌شود. در فیلم شاهد نوعی تمرین برای دموکراسی توسط بچه‌های یک مدرسه هستیم، اتفاقی که به راحتی آن را تجربه می‌کنند.
وی ادامه داد: نکته مهم درباره این اثر این است که بچه‌ها چگونه تا این اندازه در مقابل دوربین راحت هستند و این موضوع با کارگردانی هنرمندانه آقای زند در ارتباط است.
سلیمانی افزود: «مدرسه در دست بچه‌ها» یک اثر تعاملی است و در آن شاهد یک دوربین جست‌وجوگر هستیم که موقعیت آن متناسب با چگونگی قرارگیری دانش‌آموزان است. این فیلم یک اثر بی‌ادعا بوده که موفق به رعایت فرم‌های سینمایی در تصویر و صدا می‌شود. بچه‌ها در این فیلم از ادبیات مناسبی برخوردار هستند و اغلب آنها دموکراسی را به خوبی می‌شناسند. فیلم در سال ۱۳۸۰ ساخته شده است. در فیلم شاهد آموزش شعور سیاسی و تمرین دموکراسی هستیم. بچه‌ها در فیلم دارای طبقات اجتماعی متفاوتی هستند و رفتارهای مختلفی را بروز می‌دهند. کارگردان اثر بدون اینکه شخصی را برجسته کند، به وسیله دوربین خود به خوبی آنها را زیرنظر می‌گیرد. فیلم با یک کاراکتر محبوب یعنی سرایدار مدرسه آغاز شده و با او نیز به پایان می‌رسد.
این منتقد با بیان اینکه اگر تمرین مسؤولیت‌پذیری صورت گیرد هر کاری به درستی به انجام خواهد رسید، بیان داست: مشخص است که بچه‌ها در این فیلم اهل مطالعه هستند چراکه در آن زمان رسانه‌های مختلف تا این اندازه گسترش پیدا نکرده و سرانه مطالعه بیش از امروز بود. همچنین این بچه‌ها الگوهای مناسبی را برای خود انتخاب کرده‌اند. می‌توان گفت بچه‌ها در این فیلم دارای هویت بوده و مسئولیت پذیر هستند.
در ادامه سلیمانی درباره نقش آموزشی این مستند گفت: در فیلم تنها چندبار صدای کارگردان شنیده می‌شود و به صورت مستقیم ورود پیدا نمی‌کند. درواقع ما با یک فیلم صادقانه روبهرو هستیم که در آن کاراکترهای مختلفی وجود دارد و این مسئله موجب همذات‌پنداری مخاطب با این اثر شده است. آقای زند در این مستند چندین موقعیت را به تصویر کشیده‌اند و بر روی هرکدام مکثی به اندازه انجام داده‌اند. تدوین فیلم از دیگر نقاط قوت در این فیلم محسوب می‌شود. در این اثر چگونگی مدیریت بحران آموزش داده می‌شود و بچه‌ها در موقعیت‌های مختلفی قرار می‌گیرند.
وی ادامه داد: اگر کودکان با چنین آثاری روبهرو شوند قطعا از نظر آموزشی از آن تاثیر خواهند گرفت. من بسیاری از فیلم‌های آقای زند را دیده‌ام. او در کارنامه کاری خود تنوع بسیار زیادی را لحاظ کرده است. او موضوعات ساده‌ای را دستمایه ساخت آثارش قرار می‌دهد و این مسئله می‌تواند در حکم یک کلاس درس برای مستندسازان جوانی باشد که گمان می‌گنند حتما باید یک موضوع خاص را برای ساخت فیلم جست‌وجو کنند.
برخورد من با سینما عاطفی و درونی است
در ادامه حمیدرضا احمدی لاری مستندساز شناخته شده و مدرس این حوزه درباره ویژگی‌های ساختاری این فیلم گفت: حضور در این جمع باعث می‌شود تا انسان زندگی را احساس کند. ضرورتی وجود ندارد که یک فیلم حتما در حوزه چارچوب‌های تعریف شده در سینمای مستند قرار بگیرد. برخورد من با سینما بیش از هر چیز به صورت درونی و عاطفی اتفاق می‌افتد و در نتیجه به تفکیک انواع مختلف سینمای مستند تاکیدی ندارم. این فیلم مستند گوشه‌ای از تاریخ کشور را پیش چشمان ما قرار داد. مستندسازهای شریف ایرانی نقش موثر خود را در تاریخ به انجام رسانده‌اند و فیلم‌های آنها همیشه ماندگار خواهد ماند.
در این برنامه مستندسازانی همچون سعید رشتیان، ارد عطارپور، فخرالدین سیدی، بابک بهداد و جمعی از علاقه‌مندان به سینمای مستند حضور داشتند.
کد خبر 6099527
امیدواری ژینولا به کامبک پاری سن ژرمن مقابل دورتموند: آنها از نظر جسمانی، تکنیکی و تاکتیکی آماده هستند